7) Χριστούγεννα

Ήταν Χριστούγεννα όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

« Είχαμε κανένα νέο;» Με ρώτησε ο πατέρας μου.

«Τι νέο;»

«Να από καμιά δουλειά τίποτα. Πήρες καμιά απάντηση από τα βιογραφικά.»

Του είχα πει ότι είχα στείλει βιογραφικά σε δουλείες. Σε πάρα πολλές δουλείες. Ότι όλη μέρα το μόνο που έκανα είναι να στέλνω βιογραφικά. Όχι μόνο στην Ελλάδα, έστελνα βιογραφικά σε όλο το κόσμο για κάθε είδους δουλειά. Από αίτηση για μεγαλοστέλεχος σε εταιρία σφενδαμοσιροπιού στον Καναδά, μέχρι κουκλοποιός σε βιοτεχνία στην Ινδοκίνα. Τσομπάνος σε αλπάκας στις Άνδεις και οδηγός ελκήθρου σε τουριστικό θέρετρο για νάνους στη Λαπωνία. Η αλήθεια ήταν ότι το μόνο που είχα κάνει είναι να κατεβάσω μια φόρμα από το ίντερνετ για το πως γίνονται τα βιογραφικά, κάπου εκεί να τα παρατήσω. Πολύ αγχωτική διαδικασία να γράψεις βιογραφικό, ειδικά αν δεν έχεις κάνει τίποτα παραγωγικό στη ζωή σου, δεν έχεις καμιά εργασιακή εμπειρία και κανένα ένσημο. Καμιά επιστολή, καμιά προϋπηρεσία και κανένα πτυχίο. Τι να έγραφα στο τίτλο του βιογραφικού μου; Να βγεις, να μεθάς και να μαλώνεις; Είμαι ένα μυρμήγκι μπροστά στο θηρίο της κοινωνίας. Η κοινωνία αν είσαι λιγάκι τυχερός δεν σε ενοχλεί αν δεν την προκαλείς άμεσα. Σε αφήνει να υπάρχεις και να κάνεις του κεφαλιού σου. Αν όμως την απαρνιέσαι για καιρό και ξαφνικά ζητήσεις την βοήθειά της, σε γονατίζει κάτω. Γιατί δεν δούλευες τόσο καιρό σε ρωτάει; Πως ζούσες; Τώρα που αρρώστησες θες ασφάλεια; Που είναι οι φόροι σου; Τι έχεις προφέρει; Σε αυτές τις κενές περιόδους στο βιογραφικό σου τι έκανες; Και ίσως τελικά έχει δίκιο. Καμιά φορά όταν βαριέμαι τον υπολογιστή και κάθομαι να διαβάσω τους ήρωες του Στάινμπεκ θα ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί, στα κουρασμένα χωράφια της Αμερικής. Να μαζεύω μήλα με σηκωμένα τα μανίκια του πουκαμίσου ή να οργώνω τη γη με τα χέρια, να φουχτιάζω ένα σβόλο γης και να τον ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου για τα προς το ζην. Μετά να ανοίγω τη πετσετούλα με το τυρί, το ψωμί και την ντομάτα και να τρώω ξαποσταίνοντας κάτω από την σκιά μια καστανιάς. Αλλά μόνο στη φαντασία. Υποθέτω ότι δε θα τα κατάφερνα ούτε μια ώρα στα χωράφια.

«Μπα τίποτα ρε πάτερα. Δε μου έστειλαν καμιά απάντηση».

«Θέλει μια δουλειά ρε τ’ αγόρι μου. Δε γίνετε έτσι, σου έχουν μείνει καθόλου λεφτά από τη δουλειά το καλοκαίρι;»

«Κάτι ψιλά», του απάντησα λέγοντας ψέματα για να μην του αποκαλύψω ότι τα τελευταία λεφτά τα είχα μετατρέψει σε κονιάκ πριν ενάμιση μήνα και τον στεναχωρήσω.

«Θέλει μια δουλειά ρε αγόρι μου», επανέλαβε.

Δεν είχε άδικο. Η ζωή μου ήταν πικρή γιατί δεν είχα λεφτά να πάρω ζάχαρη και αισθανόμουν βρόμικος γιατί δεν είχα λεφτά να αγοράσω απορρυπαντικό για τα πιάτα. Γέμιζα το μπουκάλι του απορρυπαντικού με νερό έβγαζε λίγο αφρό και ξανά και ξανά μέχρι που πλύθηκε εντελώς και δε μπορούσε να πλύνει τίποτε άλλο.

«Ψάχνω, κάτι θα βρεθεί», έκανα με αισιόδοξο τόνο.

«Είναι και οι καιροί δύσκολοι... Το ξέρω... Αλλά σε λίγο γίνεσαι 30 χρονών τι θα γίνει; Άκου. Έχω ένα φιλαράκο τον Κυριάκο. Είναι προϊστάμενος σε μια μεταφορική εταιρία. Είχαμε πιάσει μια συζήτηση προχθές που καθίσαμε σε μια ταβέρνα και είπε ότι ψάχνουν ένα άτομο για μια θέση».

«Τι θέση;»

«Εκεί στη επιχείρηση. Σε γραφείο μέσα. Καλή δουλειά για αρχή και από ότι είπε έχει εξέλιξη».

Ένα πρωινό στις επτά του Γενάρη, όπου από την παγωνιά έβλεπες τα χνώτα σου να ατμίζουν, επτά και μίση το πρωί, έπιασα δουλειά.  


Πάτα εδω για 8) Πρωινό ξύπνημα